سرآغاز نامه عاشقانه ، با نام تو مینویسم صادقانه
از عشق مینویسم از محبتهایت ، تا پای جان مینشینم چشم به راهت

سرآغاز نامه عاشقانه ، با نام تو مینویسم صادقانه
از عشق مینویسم از محبتهایت ، تا پای جان مینشینم چشم به راهت

مینویسم یک کلام ، عاشقانه : دوستت دارم
یک نفس در این نامه ، بی بهانه فریاد میزنم که تا آخرین نفس همنفس تو هستم
تو در کنارم نیستی ، اما همیشه در قلب منی
مینویسم این نامه عاشقانه را که بگویم همیشه به یاد تو هستم ، مینویسم که بگویم خیلی برایم عزیزی عزیزم
با قلمی از جنس محبت ، با احساسی به قشنگی عشق ، با یک دنیا حرفهای عاشقانه از قلب مهربان تو مینویسم بی بهانه ، که بی نهایت تا قیامت دوستت دارم.
اینک که از تو مینویسم ، برای تو مینویسم ، نامه از قطره های اشکم خیس خیس شده ، جای قطره های اشکم مانده و چشمهایم بهانه گیر شده .
دلتنگ تو هستم عزیزم ، دلتنگی را از جملاتی که برایت در نامه نوشته ام میتوان خواند ، قلمی که در این لحظه مرا یاری کرد ، که برای تو بنویسم نامه ای عاشقانه ، که به عشق تو نوشتم کلامی جاودانه . خیلی دوستت دارم ای تنها بهانه برای بودنم.
از سرآغاز نامه ، تا پایان روزی صدها بار بخوان نامه را ، و حس کن درد دل عاشق مرا.
ببین چقدر تو را دوست دارم ، ببین چقدر تو برایم عزیزی.
 مواظب دلت باش ای بهترینم ، من همیشه و همیشه به یادت هستم نازنینم. 

بقیه در انجمن سایت

بگیر دستای تنهامو که بی دست تو غمگینم

به تلخی های دلتنگی ، کنار غصه میشینم

من از این بیقراری ها ، سراغ عشقو میگیرم

به چشمات خیره میمونم ، بپای عشق می میرم

همه ساعات بودن رو، شمارش میکنم با غم

"زمان" با " فاصله " دست داد، که دوریم هردومون از هم

اگرچه این دل تنها ، فقط از عشق میخونه

ولی درکُنج تنهائی ، دلم، از" فاصله" خونه

برای بی پناهی هاش، همش آغوش غم بازه

تـو رویاش، با خیال تو، امیدِ تازه می سازه

...

تو باورکن که قلب من، توی غربت پریشونه

میخواد دوری کنه ازغم ، ولی بی تو نمیتونه

بگیر دستای تنهامو، که قلبم بی تو بی تابه

همیشه چشم بیدارم ، میون گریه میخوابه

همه ساعات بودن رو شمارش میکنم با غم

"زمان" با " فاصله " دست داد، که دوریم هردومون از هم

...

دلی که توی جام تو، شرابِ صبر میریزه

خودش صبروقرارش نیست، خودش از غصه لبریزه

من از رنجِ جدائی ها ، نگاهو برتو میدوزهم

پیش چشم تو میخندم ، ولی در سینه میسوزم

همه ساعات بودن رو شمارش میکنم با غم

"زمان" با " فاصله " دست داد، که دوریم هردومون از هم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * می‌شود برخاست در باران دست در دست نجیب مهربانی می‌شود در کوچه‌های شهر جاری شد می‌شود با فرصت آیینه‌ها آمیخت با نگاهی با نفس‌های نگاهی می‌شود سرشار از راز بهاری شد دست‌های خسته‌ای پیچیده با حسرت چشم‌هایی مانده با دیوار رویاروی چشم‌ها را می‌شود پرسید یک نفر تنهاست یک نفر با آفتاب و آسمان تنهاست در زمین زندگانی آسمان را می‌شود پاشید می‌شود از چشم‌هایش ... چشم‌ها را می‌شود آموخت می‌شود برخاست می‌شود از چارچوب کوچک یک میز بیرون رفت می‌شود دل را فراهم کرد می‌شود روشن‌تر از اینجا و اکنون شد جای من خالی‌ست جای من در عشق جای من در لحظه‌های بی‌دریغ اولین دیدار جای من در شوق تابستانی آن چشم جای من در طعم لبخندی که از دریا سخن می‌گفت جای من در گرمی دستی که با خورشید نسبت داشت جای من خالی‌ست من کجا گم کرده‌ام آهنگ باران را؟! من کجا از مهربانی چشم پوشیدم؟! می‌شود برگشت می‌شود برگشت و در خود جستجویی کرد در کجا یک کودک ده‌ساله در دلواپسی گم شد؟ در کجا دست من و سیمان گره خوردند؟ می‌شود برگشت تا دبستان راه کوتاهی‌ست می‌شود از رد باران رفت می‌شود با سادگی آمیخت می‌شود کوچک‌تر از اینجا و اکنون شد می‌شود کیفی فراهم کرد دفتری را می‌شود پر کرد از آیینه و خورشید در کتابی می‌شود روییدن خود را تماشا کرد من بهار دیگری را دوست می‌دارم جای من خالی‌ست جای من در میز ِ سوم، در کنار پنجره خالی‌ست جای من در درس نقاشی جای من در جمع کوکب‌ها جای من در چشم‌های دختر خورشید جای من در لحظه‌های ناب جای من در نمره‌های بیست جای من در زندگی خالی‌ست می‌شود برگشت اشتیاق چشم‌هایم را تماشا کن می‌شود در سردی ِ سرشاخه‌های باغ جشن رویش را بیفروزیم دوستی را می‌شود پرسید چشم‌ها را می‌شود آموخت مهربانی کودکی تنهاست مهربانی را بیاموزیم مهربانی را هدیه دهیم * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * رویا ... سهراب سپهری بيا برويم رويا ببينيم. سَرَم کنارِ گرمی رويا که سنگين می‌شود ديگر حدودِ جهان حدود نفسهای من است. سَرَم کنارِ گرمیِ رويا که سنگين می‌شود ديگر حدود سالهايم حدودِ کودکی‌های من است. با اين همه خوابم نمی‌آيد تنها زمزمه‌ی مداوم زنجره‌ئی شبزی‌ست با شعله‌ی صداش، که ولرم و مکرر از تنوره‌ی تيرگی می‌گذرد. (به قول مادرم شب است ديگر ... اما خوابم نمی‌آيد، قسم نمی‌خورم) بايد به کو کنارِ صبح و شام نيامده بينديشم بايد از هزاره‌ی دوش و ساعتِ صد ساله بگذرم پس لااقل تو سکوتِ بی‌پشت و رویِ مرا پيشه‌ی خاموش واژگان مگير! بيا ...! بيا برويم رويا ببينيم